Arefe Günü: Sessiz Duaların, Derin Hasretlerin ve Kalpten Gelen Vedaların Günü

Arefe günü…
Arefe günü Bir bayram sabahından hemen önce, ama kalbin çoktan bayrama hazırlandığı o mahzun gün.
Günlerden sadece biri değil Arefe…
O, bir geçiştir. Bir yandan geride kalan zamanın muhasebesi, bir yandan da gelmekte olan bayramın ilk adımıdır.
Ama asıl olan şudur: Arefe günü, kelimelerin susup kalbin konuştuğu gündür.

Sabahın erken saatlerinde başlayan bir telaş yoktur Arefe gününde,
Ama içte bir kıpırtı, bir duygusal yük, bir garip özlem vardır.
İnsanın içini açıklayamadığı bir sessizlik kaplar.
Sanki bir yere yetişecektir ama nereye olduğunu bilmez.
Sanki biriyle konuşmak ister ama kimi özlediğini bile tam söyleyemez.

Hatıralarla Dolu Sessiz Bir Sabah
Arefe sabahı, eski günleri fısıldar insanın kulağına.
Çocukken anneyle birlikte pazara gitmeler,
bir gece öncesinden yıkanan bayramlık ayakkabılar,
babaannenin elinde tuttuğu dua kitabı…
Tüm bunlar sanki dün yaşanmış gibi netleşir gözün önünde.

Evde sessiz bir telaş başlar.
Belki temizlik yapılır, belki tatlı hazırlanır.
Ama aslında temizlik evde değil, insanın kalbindedir bu gün.
Arefe, önce içi temizleme günüdür.
Kırgınlıkları silme, kalp kırıklıklarını onarma, içine gömdüğün duyguları yeniden sarıp sarmalama zamanıdır.

Bir Mezarlık Ziyaretiyle Ağırlaşan Kalp
Arefe günü, mezarlıkların en kalabalık olduğu gündür.
Ama o kalabalık aslında bir sessizliktir.
Her taşın başında bir fısıltı, bir dua, bir iç çekiş…
Kaybedilenlerin ardından “keşke”lerle örülü bir iç konuşmadır Arefe.
“Keşke bir kez daha elini öpebilseydim,”
“Keşke son bayramda daha çok konuşsaydık…”
Ve sonra mezar taşına yaslanan eller, yılların susturduğu duygularla yeniden titrer.

Orada edilen dualar, yalnızca ölenler için değil, yaşayanların affı içindir aynı zamanda.
Arefe günü, aslında hayatın ve ölümün yan yana yürüdüğü bir çizgidir.
Bir yanda kayıplar, diğer yanda umutlar…
Bir yanda gözyaşı, diğer yanda bayram için kurulan sofralar…

Gönül Diliyle Bayrama Hazırlanmak

Arefe, dille değil, gönülle konuşma günüdür.
Birinin kapısını çalmak, belki sadece göz göze gelip “Bayramda görüşürüz” demek bile yeterlidir.
Uzun süredir küs olduğun birini hatırlamak, bir mesaj atmak, bir tebessümle eski defterleri kapatmak için en doğru zaman, işte bugündür.

Çünkü bayram sadece temiz kıyafetlerle kutlanmaz.
Bayram, temizlenmiş kalplerle, affedilmiş hatalarla, silinmiş gözyaşlarıyla güzeldir.
Arefe ise, bu hazırlığın en mahrem, en derin, en içli tarafıdır.

Yalnızlar İçin Arefe

Bazı insanlar için Arefe günü daha ağırdır.
Bir bayramı daha yalnız geçirecek olmanın gölgesi düşer erken saatlerden itibaren.
Telefonu hiç çalmayan yaşlı bir baba,
kapısı açılmayan bir anne,
bir ekranın karşısında uzaktaki çocuklarının fotoğraflarına bakan bir dede…

İşte Arefe günü, bu yalnız kalplere ulaşmak için bir fırsattır.
Bir telefon, bir ziyaret, belki de sadece bir “Hayırlı Arefeler” mesajı…
Birinin kalbinde uzun süredir kapalı olan bir pencereyi aralayabilir.
Çünkü bazen küçük bir cümle, büyük bir hasreti hafifletir.

Son Bir Sözüm Olacak

Arefe günü, kalbin en çok dolduğu,
dilin en az konuştuğu,
gözlerin en sessizce anlatabildiği gündür.

O gün, bayrama sadece sofrayla değil, ruhla hazırlanılır.
O gün, affetmenin ne kadar kıymetli olduğu yeniden hatırlanır.
O gün, geçmişin gölgeleriyle geleceğin aydınlığı arasında bir denge kurulur.

Ve bayram sabahı geldiğinde,
içten içe “Hazırım” diyebilen herkes için Arefe, bir milat olur.
Tertemiz bir başlangıcın, dualarla yazılmış bir önsözüdür.

Arefe gününüz mübarek olsun.
Kalbiniz yumuşasın, gözyaşınız rahmete dönüşsün.
Ve bayram, her şeyden önce içinizde başlasın.